Grenzen stellen is niet altijd even vanzelfsprekend. Sommigen kunnen het heel goed, anderen heel slecht. Bij de ene persoon kan je makkelijker je grens leggen als bij de ander. Waarom? Tja, waarom? Iedereen heeft een andere energie en die energie heeft invloed op jou. Mensen die meer in balans zijn zullen ook makkelijker “neen” kunnen zeggen. Hoe ga jij met je grenzen om?
Dat je soms iets zal doen wat je eigenlijk liever niet wilt, dat is het leven uiteraard. We kunnen niet alleen maar doen wat we graag willen. Als je in een liefdesrelatie zit is daar ook nood aan harmonie en balans. Het geven en nemen, vrijheid voor elkaar. Maar soms zal het wel eens voorvallen dat je eens mee gaat met je partner terwijl je liever thuis voor de buis zit.
Toch is het niet altijd vanzelfsprekend om tegen je partner of familielid NEEN te zeggen. Ook ik mocht dat deze week ervaren. Ik vind het moeilijker tegen een familielid “neen” te zeggen of te zeggen kijk zo en zo. Waarom? Wat maakt het uit? Wel, het ding is dat in dit leven, het aardse wij vanuit een bepaalde opvoeding kijken dat familie eigenlijk een gegeven is waarvoor je zou moeten springen.
Dit even om het gewoon echt duidelijk te stellen. Familie is alles, familie is goud waard. Nu, de dag van vandaag is dat allang niet meer zo, want veel mensen die ik ken hebben meer aan hun vrienden dan aan hun eigen bloedverwanten.
Het aardse gegeven dat we van een familielid eigenlijk meer moeten verwachten of geven is “normaal”. Neen, dat is het niet. Ook in deze relatie dient een geven en nemen in balans te zijn. Soms is dat misschien wel iets moeilijker te zeggen. Tijdens het gesprek met mijn familielid is het maar vanzelfsprekend dat de chauffeur alles betaald, want het is tenslotte de chauffeur zijn auto. Dat vind ik persoonlijk niet, maar wie ben ik hé? Ik kreeg de vraag of ik mee wilde gaan kijken voor een pup. Nu, ik ben de enige van de familie die rijd … Op zich geen probleem, ik wil zeker meegaan, maar! Het is niet bij de deur en ook voor mij is het leven duur. Natuurlijk, ik maak niemand zijn rekening, maar meestal krijg ik het wel naar mijn hoofd gesmeten wanneer ik mijn grens stel. Ah ja, want jij hebt toch paarden dat je bakken vol geld kosten, hoor ik ze diep vanbinnen denken… Of je rijdt zelf al zoveel km’s. Niet dat de persoon dit persé dacht, maar dit zijn wel reacties die ik jaren geleden soms wel eens te horen kreeg.
Men stelt mij de vraag in de verwachting dat ik niets terugvraag, waarop ik dan eigenlijk de weerslag krijg “je kan niet iets goed doen voor iemand als je iets verwacht”, die stelling klopt wel, doch niet helemaal. Verwacht ik iets? Neen. Ik krijg de vraag: Wil je meegaan? Het is eigenlijk niet alleen meegaan, het is ook rijden, een beetje een vervormde vraag ;-) . Het is 200km, dus geen korte rit. Waarop ik aangaf dat ik best wel wilde rijden maar dat ik wel een tegemoetkoming vraag voor de diesel. Je vraagt, ik stel mijn grens, toch stel ik volgens het familielid een verwachting in. Neen, eigenlijk is het net omgekeerd. Je stel de vraag met de verwachting dat die persoon die rijd niets zal terugvragen waardoor je eigenlijk kwaad wordt, of toch een beetje onrechtstreeks. Pas op, begrijp me zeker niet verkeerd! Ik doe graag ook iets terug zonder geld of wat dan ook en dat heb ik in het verleden ook reeds gedaan. Nu, stel ik een grens.
Ikzelf ben altijd heel druk bezig dus moet ik keuzes maken. Je bent een dagje onderweg, dus tijd minder voor mijn eigen zaken, risico van ongeval is er altijd en wie is de pineut als er een ongeval gebeurd of brokken zijn? Juist de chauffeur! Maar bij het risico dat de chaffeur nemen moet staat men niet bij stil. Tenzij men meedeelt in de brokken ;-). Het voorbije jaar had ik met veel liefde reeds enkele zaken “gegeven” zonder enige verwachting. Dit deed ik met veel liefde en ik kreeg hier ook een liefdevolle dankjewel voor terug, toch is het grappig dat dit even snel op de achtergrond verdwijnt wanneer je dan plots een grens stelt.
Zoals ik aangaf aan de persoon. Ik stel geen verwachting, jij vraagt, ik stel de grens tot waar en het is de keuze aan jou om dit al dan niet te aanvaarden. Niemand belet je op dat moment om de vraag aan iemand anders te stellen.
Eigenlijk was dit een goede les voor mij omdat grenzen stellen heel moeilijk is voor mij. Door deze enorme groei heb ik daar zonder kwaad worden op kunnen inspelen. En zoals ik zeg, ik ben zeker niet de kwaadste, ik geef ook heel veel als dat in balans is met het nemen. Maar nogmaals, het is een aards gegeven dat je voor familieleden geen grenzen zou hoeven te stellen. Wanneer we grenzen, balans en harmonie in onszelf en onze naaste omgeving willen dan maakt het niet uit wie je die vraag stelt of het nu je moeder, vader, dochter, zoon, broer, zus, vriendin, vriend, collega’s etc is.
"Grenzen zijn grenzen en die kan jij enkel en alleen voor jezelf stellen, doch steeds in balans met het geven en nemen naar wie jij de grens stelt, ongeacht je relatie met die persoon"
Reactie plaatsen
Reacties