Wanneer je handelt uit een gemis dan ga je een staat van afhankelijk gaan creëren naar een ander. Je mist iets en die andere geeft jou dat. Je voelt je weer heel, maar eens de persoon weg is, voel je je weer leeg.
Wanneer je jezelf continu gaat richten tot een persoon die jou dat gevoel geeft dan wordt je afhankelijk van deze persoon zijn of haar energie. Je wordt afhankelijk, je gaat de persoon claimen en creëert een hele hoop patronen en emoties die er misschien zelfs niet zijn.
Je schiet in angst en vanuit die angst ga je dan reageren. Dat is hetgeen wat vele mensen doen. Ze voelen zich niet één alleen. Als jij jezelf niet één kan voelen als het ware als je alleen bent dan zal je ook nooit die eenheid voelen als je samen bent. Wat de aard van de relatie tussen jou en een ander persoon ook zijn mogen.
Je kan je afhankelijk maken aan een partner, maar dit kan evengoed tegenover vrienden het geval zijn of zelfs familie. Net hetzelfde als je je afhankelijk kan maken aan drank, sigaretten, suikers (emo-eten),… Je voelt je als het ware goed op dat moment maar zakt even diep weg als dat moment weer voorbij is.
Het is de kunst om leren om te gaan met jezelf, verbinding te maken met jezelf. Dan ben je één en handel je niet vanuit een negatieve intentie.
Wat ik de laatste 2 weken mocht ervaren is voor mezelf een gemis van enkele dingen en ook daar kwam het gemis van een partner naar boven. Euh? Ikke? Neen! Ik ben graag alleen, toch?
Maar ik mocht die ergens ook aankijken. Het aankijken, waarom dan vroeg ik me af? Omdat er zaken zijn vanuit het verleden dat je een plek mag geven. Het verdriet vanuit andere relaties. Loslaten… maar ook om mezelf weer open te stellen.
Toch is het belangrijk om bij mezelf te blijven. Ik mag dit gemis aankijken, maar er niet naar handelen. Het betekent dat ik steeds bij mezelf dien te blijven. Het betekent niet dat ik zomaar alles moet aanvaarden.
Kan ik mezelf weer openstellen? Soms zie je bepaalde zaken niet omdat je bang bent. Omdat je het niet wilt voelen. Omdat het je uit je comfort zone brengt en vooral omdat je jezelf niet wil kwetsen.
Want eens de grens overschreden waar je eigenlijk zo bang voor bent dan gaat nadien je ego van alles vertellen. Zie je wel? Had je het moeten doen? Je had het beter niet gedaan. Dat is je ego, je gaat doemdenken en dan creer je een patroon in jezelf dat weer naar boven zal komen. Het patroon van claimen. Onbewust claimen we meer dan we denken. Continue berichten sturen is bvb er eentje van. Mensen gaan checken op statussen is er ook zo eentje.
Dat mag ik nu dus ook even aankijken. Vandaag is de situatie zo en handel je daar naar en morgen is de situatie anders.
Loslaten is een ding en niet altijd even gemakkelijk. Echter als je leert omgaan met je eigen gevoel, emoties en je ego en je brengt alles in balans is het een mooi gegeven
Ik ben best wel trots op mezelf hoe ik de laatste dagen omga met een bepaald gevoel. Het gevoel van ergens wel een onzekerheid, angst, mag ik mezelf openstellen? Is het oprecht? Wat willen we? Wat wil ik? Wat wil de ander persoon? Het zijn vragen die je hoofd en vooral je ego zot maken maar diegene die krachtig genoeg is kan dat loslaten.
Ik heb geen zin om mezelf weer te verlagen in een afhankelijke staat. Achterna te rennen en wanhopig te zitten wachten op… op wat?
Het aan en afstoten is een gekend gegeven tussen zielsverwanten. Vooral dan tussen Tweelingzielen maar ook zielsverwanten kunnen hier mee te maken krijgen omdat de liefde (wat niet persé nodig is tussen een zielsverwant) helemaal anders is dan in een gewone karmische relatie. De liefde gaat dieper en is intenser. Het is geen simpele liefde maar eens je je er voor kan openstellen maakt het alles wel af.
Echter is het in beide gevallen belangrijker steeds dicht bij jezelf te blijven. Want zowel jij als de ander gaan op met een bepaald gevoel van onzekerheid en ieder van zich doet dit op zijn of haar manier.
Reactie plaatsen
Reacties