Wanneer het allemaal teveel wordt maar je toch doorgaat. Wanneer je weet dat je nood hebt aan verandering maar je de stap niet durft te zetten. Het onbekende geeft ons angst, wat als? Wat als we vallen en niemand ons opvangt? Is het echt zo dat het universum je opvangt als jij die stap durft te wagen?
Ik durf te geloven dat het universum ons opvangt wanneer we stappen zetten maar ik durf ook te geloven dat het universum je niet altijd of niet altijd meteen opvangt. Het leven is nu eenmaal een aanknoping van vallen en opstaan maar hoe je met die momenten omgaat kies je volledig zelf. Soms denk ik bij mezelf "ach, zo erg is het toch niet? Sommige mensen hebben veel ergere dingen voor dan jij en die staan er ook nog." Klopt! Mijn mama had bijvoorbeeld een veel moeilijker leven dan ik wat niet wegneemt dat ik ook mijn boontjes heb mogen doppen en het niet altijd even makkelijk was. Daarnaast is niet iedereen fysiek maar ook mentaal niet even sterk en dat vergeten we soms eens.
Nu, ik ben niet iemand die snel zijn kopje laat hangen. Moeilijke momenten hebben we allemaal en die komen en gaan. Soms is dat even nodig om even stoom terug te nemen. Daar is niets mis mee al vind ik dat ik dan zwak lijk. Ik ga altijd door no matter what. Maar de laatste 2,5j zijn echt wel zwaar geweest op verschillende vlakken. Eind 2019 was een keerpunt in mijn leven toen onverwachts na anderhalf jaar mijn Tweelingziel terug kwam. Vele ups en downs hebben zich voorgedaan, met mezelf in knoop liggen, met mijn leven in de knoop liggen, keuzes maken waarbij soms verkeerde keuzes, ach noem maar op... Maar 1 knoop kan ik niet doorhakken en mensen in mijn dichte omgeving weten wel wat maar voorlopig hang ik dit niet aan de grote klok. Hopelijk kunnen jullie later in dit verhaal "deze knoop" wel ontdekken.
Corona kwam er aan en eigenlijk deed me die pauze wel goed. Ik kan op zich niet zeggen dat dit een moeilijke periode was op zich maar het was wel met momenten een vermoeiende periode maar dat kwam door mijn Spirituele pad. Het maakte me echt moe. Mijn visie veranderde maar het ding is dat ik het na al die tijd niet echt toepas en wat ben je met wijsheid vergaren als je die niet toepast? Dan je nog altijd dezelfde oude jij. Het is als ik zeg in mijn lezingen, de driehoek: bewust worden - nieuwe inzichten krijgen & leren deze te implementeren - leven naar deze nieuwe manier.
Het eerste is nog redelijk "makkelijk" als je ervoor openstaat, het tweede deels want nieuwe inzichten of visies krijgen is nog doenbaar maar er naar leven of handelen is het moeilijkste en zolang je dat niet doet dan blijf je ook op die ene steen staan. Je blijft ter plekke trappelen en dat is nu net hetgeen ik doe. Ik sta vast en ga niet vooruit, althans dat voelt zo niet. Wat gebeurt er dan? Wel je gaat maar door en door en je lichaam wordt steeds vermoeider om door te gaan want ergens vecht je tegen jezelf. Je wilt verandering maar langs de andere kant wil je het bekende niet achterlaten en die twee vechten het samen uit zonder dat je je daar bewust van bent tot op de dag...
Sinds een aantal maanden gaat het alsmaar bergaf, allee ja, overdrijf ik? haha, laat ons zeggen ik voel dat de tijd stilaan aanbreekt om die verandering door te voeren. Dat neem niet weg dat het nog wel enige tijd zal duren want hetgeen ik wil doen is nu niet van vandaag op morgen en er komt veel bij kijken. Waarom komt er veel bij kijken? Wel ik heb nu eenmaal verantwoordelijken en die kan ik niet zomaar opzij schuiven. Doordacht moet ik tewerk gaan om dit te verwezenlijken. De grenzen die we onszelf opleggen zijn niet altijd grenzen die we denken dat ze zijn dat is ergens ook zo. Je bepaalt zelf wat die grens is. Verder zal ik dit toelichten als er meer duidelijkheid is en als ik echt voluit kan spreken.
Uiteindelijk hebben we ons eigen leven in handen en je hebt de keuze van erbij te blijven zitten of de koe met de horens te vatten. Achter de schermen ben ik deels bezig maar de tijd die ik tussendoor nog in mijn oude leven moet doorbrengen zal zwaar zijn. Dan denk ik, komaan! Maak er het beste van. Neem al je moed bij elkaar en tel af naar de dag dat... Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan want als je op bent ben je op. Elke keer wil ik opnieuw starten met vroeg opstaan (5u), mezelf gezond voeren zoals ik over enkele jaren deed, mezelf weer die energie terugvinden, weer genieten van hetgeen ik hier heb en waar ik van genoot. Toch lukt het me niet. Hoewel, ik denk als alles concreter wordt en deels vaststaat dat dat wel zal komen want dan weet ik dat de verandering zal komen en dan kan ik daar naartoe leven.
Laat ons zeggen...
It's the last step towards my transformation and once all is official I can go forward and counting the days I can say "attraversiamo"
Denk ik na over wat er nadien gebeurt? Ja, zeker wel want ik kan maanden naar iets uitkijken en meemaken maar wat nadien? Maar langs de andere kant kan dit toch niet het leven zijn? Er moet en er is meer in het leven dan enkel huisje, tuintje, boompje. Onrealistisch? Misschien, maar uiteindelijk moet ieder dat voor zich uitmaken en niemand kan voor jou uitmaken wat realistisch is en wat niet ;-).
Reactie plaatsen
Reacties
De reis van het leven ...ja wat is dat vallen en opstaan, weer doorgaan . .. dromen.. wakker worden en dan zijn er weer jaren voorbij ....en ja ook niet precies een duidelijk plan hebben van wat we dan wel willen.....zo gaat de tijd voorbij ...is mijn leven tot nu ...liefs marja