Geen idee hoeveel delen er zullen komen maar in ieder geval dacht ik al niet zo snel 3 delen te schrijven. Spirit beslist er anders over, waarom ook niet? Schrijven is leuk toch? Zie het als een soort dagboek dat ik met jullie deel over mijn spirituele momenten en mijn reis naar mezelf. Men zegt altijd dat iemand op je pad komt op een moment in je leven dat je die nodig hebt. Sommige blijven een hele leven bij je en andere zijn een ééndagsvlieg of enkele maanden/ jarenvlieg ;-). Wel, het is weer een speciale week geweest wat baret mijn gedachten en het gaat weliswaar iets beter dan vorige week. Ik voel een vibe in mij, die stilletjes weer, groeit. Toch voel ik een tweestrijd... De tweestrijd van de ego en de ziel. Je voelt de vibe maar je voelt je ego dat zegt "neen, blijft klein, je mag niet genoeg". Die tweestrijd is moeilijk maar mijn vibe wint momenteel wel iets meer. Toch is er elke dag wel een moment dat ik ertegen dien te vechten.
Wat bedoelde ik nu met mensen op je pad? Wel, ik mocht meemaken dat iemand op mijn kwam en me terug wat leute gaf in die zin dat er een bepaalde connectie aanwezig was alsof we elkaar al jaren kende. Het was fijn, lachen en zeveren om het onnozelste ding. Toch wist ik zoals meestal dat dit niet lang zou duren. Mensen blijven zelden lang in mijn leven. Ik wist ergens dat die persoon op mijn pad gezet was met een missie. Die missie werd na enkele maanden wel duidelijk. Ik kon mijn aandacht van mijn Tweelingziel volledig wegnemen. Hoewel hij uiteraard nog in mijn gedachten bleef was de aandacht wel minder. Ik kon hem loslaten. Samen had ik met deze persoon ook een ritueel gedaan om hem los te laten. Ik voelde me verlicht. Kort daarna begon het contact te verminderen maar niet abrupt tot een maand nadien. Het was gedaan. Ergens wist ik waarom maar toch vond ik het wel jammer, ook naar mijn dochter toe. De persoon zal ik op zich wel nog zien maar hetzelfde zal het niet zijn. Wanneer de taak erop zit dan hoeft die persoon er niet meer te zijn of toch op een andere manier dan aanvankelijk nodig was.
Kort nadien ben ik naar Mallorca vertrokken...sinds mijn vakantie is de energie nog meer gezakt. je zou denken, je gaat op vakantie om energie op te doen maar neen, hier dus niet. De voorbije weken waren moeilijk. Alles mocht ik een plaats geven en mijn hoofd staat op zich niet stil met toekomstplannen. Maar wat me opvalt... De energie van mijn Tweelingziel is weer enorm aan het opkomen. Vreemd hé? Ja, misschien wel, misschien ook niet. Vorige week mocht ik een kortstondige droom van hem hebben maar ik herinner me dit niet zo meer. Maandag kreeg ik ineens een intens gevoel van communicatie maar neen, ditmaal kies ik voor mezelf. Contact zoeken doe ik niet. Ik boen moe, ik ben op en ik wil voor mezelf kiezen. Dat is waar het in eerste instantie om draait. Onvoorwaardelijk liefhebben naar jezelf. De drang bleef...
Toen ik deze ochtend opstond had ik weer van hem gedroomd. Ditmaal kon ik de droom herinneren en zat hij bij me thuis in de zetel. Ik zei tegen hem dat ik niet meer op dezelfde manier voort wilde doen. contact is goed, maar niet zoals voorheen. Mij kussen om te voelen wat je voelt voor mij doen we niet meer, dat voelt ook gewoon niet goed, zei ik en waarschijnlijk nog zoveel meer maar toen ging de wekker af.
Mijn Tweelingziel woont op 5 min met de wagen van bij mij sinds vorig jaar en als ik ga wandelen met de honden kom ik voorbij zijn huis. Mijn dochter haar vriendin is zowat zijn buurmeisje;-). Hoewel ik de laatste maanden veel minder in de buurt ben geweest gebeurd het soms nog wel eens. Vandaag was dat het geval. Om de ene of andere reden sprak ik het universum aan en niet veel later reed hij de straat in. Of hij mij gezien heeft weet ik niet en uiteindelijk maakt dat weinig uit. Probeert het universum me over te halen of niet? Geen idee, maar ik hou alvast voet bij stuk ditmaal om geen contact te zoeken. Ik heb het ook niet moeilijk. Grappig is het allemaal wel hoe het ene het andere even aanvult. Komt hij terug of niet? Geen idee, althans hoeft het voor mij niet zolang hij zelf zijn lessen niet geleerd heeft. Hijzelf heeft gekozen om zijn pad, na een breuk met zijn ex weer te bewandelen met een andere vrouw, het zij zo. Ik wist het al voor hij het mij ergens vertelde.
Ach, we hebben elk nog een grote weg af te leggen en of we ooit tot een onvoorwaardelijke liefde komen voor ons beide weet ik niet. Ergens blijf ik erop vertrouwen maar zolang ikzelf niet in het reine ben met mezelf weet ik dat dit niet zo zal zijn en via versa. Dus voor nu begeef ik me alleen op mijn pad naar transformatie en accepteer ik alles wat er op mijn pad zal komen, goed of slecht. Ik hoop alleen dat het universum me een handje helpt bij bepaalde keuzes ;-) en mij een duwtje geeft :-) Vandaag kreeg ik van twee collega's een klein cadootje, een boekje over madame Tete en l'aire... ja, ik ben altijd zowat met mijn hoofd ergens anders en vergeet altijd wel iets. Destijds was dit mijn koosnaampje p het werk. Wat me vooral raakte as dat ze ook nog iets in het boekje hadden geschreven. Het voelde ergens als een soort afscheid en wel speciaal dat het net nu zo aanvoelt maar toch nog niet is.
Reactie plaatsen
Reacties