Het leven, als ziel kiezen wij hiervoor om terug te reïncarneren op aarde in een menselijk lichaam. Als mens hebben wij ook het bewustzijn meegekregen dat "de dood" tot het leven behoort en dat alles wat leeft ook op een dag zal sterven. Dat neemt niet weg dat afscheid nemen van een dierbare, mens of dier, steeds moeilijk is. Hoewel in sommige culturen de dood evenzeer gevierd wordt als de geboorte. Wanneer we verdrietig zijn bij het gemis, verlies van een overledene dan rouwen wij. Echter heeft rouwen een veel bredere betekenis dan enkel verdrietig zijn wanneer iemand gestorven is.
Eigenlijk is rouwen verdrietig zijn om een band die verbroken wordt en een band kan op allerlei manieren eindigen. Bedenk maar eens als je verhuist, van werk verandert, vriendschappen waarbij er ruzie ontstaat en geen contact meer is,... Ook op materialistische zaken zoals een wagen die we moeten wegdoen, oude meubels of spullen die we eindelijk eens wegdoen, het gaat soms gepaard met veel verdriet omdat er aan die spullen een herinnering vasthangt die we loslaten hierdoor.
Rouwen is als het ware de kostprijs die we betalen voor hechting, de band die we creëren met een ander.
In ons leven creëren wij een cirkel van hechting met alles wat we ontmoeten doorheen het levenspad wat de hier bewandelen. We maken contact, we hechten ons en afhankelijk van de band die we creëren zal ook de hechting al dan niet sterk zijn, het verlies, rouwen en wanneer we weer geheeld zijn van het verlies kan de cirkel weer opnieuw starten.
Wij hebben als mens het vermogen gekregen om lief te hebben, niet tegenstaande kunnen ook dieren rouwen of lijden onder verlies van hun baasje of een andere trouwe metgezel. Wij zijn dus niet het enige wezen die dit vermogen hebben meegekregen al gaan wij er bewuster mee om en begrijpen we het misschien beter dan een dier omdat ons bewustzijn anders geëvolueerd is. De keerzijde van lief te hebben is verdriet te hebben wanneer een band al dan niet gewild verbroken wordt, soms misschien zelfs wel plotseling.
Maar waarom rouwen we? Waarom hebben we verdriet? Eigenlijk niet zozeer om de persoon of dier zelf, maar vooral om de leegte die het individu achterlaat in je leven. Je gaf je leven betekenis, je kreeg zelf een bepaalde identiteit en het geeft ook een soort van houvast in ons leven die er dan plotseling niet meer is. Je dient als het ware je eigen leven weer te gaan heruitvinden en dat vinden we moeilijk. Daarom is het ook belangrijk jezelf steeds als een onafhankelijk individu te zien los van alle anderen in je leven. Betekent dit dat je dan niet zult rouwen wanneer die band verbroken wordt? Neen, verdriet zal er altijd wel zijn, maar je kan het makkelijker loskoppelen en anders benaderen. je zal er zelf minder onder lijden. Natuurlijk zal dit afhankelijk van de persoon, de band, de omstandigheden verschillend zijn.
Relaties een betekenis geven is trouwens een actieve bezigheid voor ons als mens. Zo geven we aan de werkelijkheid telkens opnieuw een andere betekenis die op dat moment in ons leven past.
Verlies in welke vorm dan ook is een zaak van het hart zoals we dit mogen noemen. Het brengt emoties met zich mee waardoor verschillende gevoelens naar boven zullen komen en die men ook mag verwerken en toelaten. Je zal zowel positieve als negatieve gevoelens voelen en dat is allemaal ok. Het verlies heeft een grote impact op ons leven en op ons emotioneel stukje als mens. We hoeven ons daar niet schuldig over te voelen. Maar als we goed observeren zullen we een groot deel van het verdriet creëren voor ons eigen leven dat opnieuw dient heruitgezonden te worden, omdat wij met de leegte achterblijven. Uiteraard zal een gemis, een verdriet doorheen ons hele leven blijven, wanneer de leegte grotendeels weer opgevuld is zal ook het verdriet een andere plek in nemen en worden we niet of minder uit ons lood geslagen. Op dat moment weet je ook dat je geheeld bent van het verlies. We bekijken dit stukje in een andere post.
Liefs,
Jessica
Reactie plaatsen
Reacties