Durven zijn

Durven "zijn"

Ik bewandel een pad, waar brengt dit pad me heen? Geen idee zeg ik bij mezelf, ik laat me gewoon leiden, ik geniet van wat ik ervaar, wat ik zie en wat ik voel, ik ben, ik denk niet na, ik geniet van het moment op zich.

Vandaag mocht ik een prachtig inzicht krijgen dankzij mijn Tweelingziel over mezelf, maar... eigenlijk ook gewoon voor veel mensen is dit het geval. Daardoor merk ik ook dat onze connectie stilaan een ander niveau aan het bereiken is. Het niveau van een Goddelijke verbinding, de divine union. Dan spreek ik over de union in mezelf.

Begrijpen waarom deze partner op je pad komt en wat het voor de ziel betekent, ook al deel je samen één ziel, ieder heeft zijn of haar eigen werk te doen.

Ik voel al sinds gisteren dat ik nood heb aan gewoon "zijn". Gewoon loslaten en vertrouwen, dat voel ik zeer sterk. Genieten van wat is.

Ik kreeg van hem vandaag te horen dat ik eigenlijk niet kan genieten in zijn bijzijn, niet genieten van het "moment". Klopt. Waarom? Ik hang vast aan ons (pijnlijk) verleden. Het verleden dat gezorgd heeft waar ik nu sta, maar ik handel nog heel veel vanuit het verleden dat tussen ons in staat.

Ik handel nog heel veel uit ego naar hem toe uit angst, uit wat ik lees, uit wat ik hoor. Wat is eigenlijk nu juist? Wat mag? Wat mag niet? Tot waar is die grens?

Elkaar een knuffel geven, in de armen liggen, een kus,...? Dat mag toch niet? Want dan heb ik geen zelfliefde, dan blijf ik eenzaam en gekwetst achter, althans dat laatste was vroeger zo maar het laatste jaar niet meer en toch bouw ik de muur rondom uit angst dat dat terugkomt.

Hij vertelde me: je durft niet in het moment te leven, hij trouwens ook niet altijd. Echter zei hij: ik ben sterker fysiek, minder sterk spiritueel en bij jou is het omgekeerd.

Bepaalde stukken heeft hij momenteel in balans in zijn "rationele aardse leven" waardoor hij een zekere rust ervaart en zich kan focussen op de spirituele groei voor zichzelf. Dat begreep ik ergens zonder probleem tot het ego er weer tussen komt. Durven jezelf openstellen, durven zijn op alle gebied, emotioneel alles laten stromen is heel moeilijk voor het ego, maar als je jezelf daar goed mee voelt, waar is het probleem dan?

Soms hebben we nog bepaalde dingen te leren, die nodig zijn voor onze ziel om te groeien.

Ik besefte dat er nog een stukje in mezelf mag geheeld worden, durven mezelf open te stellen zonder verwachting, durven te genieten van het moment los van wat het aardse ons eigenlijk opdringt. Leren beide aspecten van elkaar los te koppelen en op het moment dat we samen zijn genieten van de spirituele verbinding die nodig is voor het helen van mijn eigen blokkades en de liefde in mezelf weer te mogen laten stromen.

Beiden aspecten, het aardse en het spirituele, los van elkaar te bekijken is nodig voor je spirituele groei. Want het aardse leert ons dingen, leert ons patronen die wij niet kennen of herkennen in het spirituele stukje. In het aardse hebben we emotionele gevoelens die door het ego gestuurd worden en daar waar we in het spirituele stuk geleid worden door onze intuïtieve gevoelens en dus onze ziel. Hebben wij zaken nodig om onze ziel te laten groeien die ver buiten het begrip van het ego liggen? Dan zal het ego er telkens een stokje voor steken. Dan zal die altijd zeggen: STOP.

Durven het "negatieve" stukje ook toe te laten en te voelen waar je hiermee uitkomt. Kan hij zichzelf meer openstellen op gevoel als ik dat doe? Waarschijnlijk ergens wel, want natuurlijk ben je als tweelingziel elkaars spiegel en spiegel je je pijnstukken naar elkaar toe. Maar doe het wel omdat je het zelf wil en niet omdat de andere helft het wil. Je dient er zelf klaar voor te zijn, het dient vanuit jouw intentie te komen. Mag er een beetje geduwd worden? Misschien wel, maar niet teveel of tot waar jij voelt: dit is goed.

Durf te leren het aardse en het spirituele los van elkaar te zien. Durf jezelf te laten leiden door het intuïtieve gevoel (je ziel) en laat het emotionele gevoel (ego) buiten beschouwing. Dat is wat we leren in deze reis. Leren onze emoties in balans te houden en hier niet uit te reageren. Wat niet betekent dat ze niet mogen gevoeld worden, zeker wel, maar dat je de emotie of jouw ego je niet de baas laat worden over je hele zijn als het ware dus je lichaam en je geest.

Want ja, ik mag dan wel zegen dat ik klaar ben om een man in mijn leven toe te laten, diep vanbinnen weet ik niet of ik dat ook echt ben. Durf ik mezelf wel open te stellen voor een relatie?Ik dien eerst in mijn eigen kracht te staan, durven open te stellen zonder enig schroom. Want bij vele dingen die ik doe heb ik nog altijd angst...

Net zoals het vele teksten schrijven waarbij mensen telkens een reactie geven dat ik veel post, dat ik deze teksten schrijf om in de aandacht te staan, dat ik te luidruchtig ben, dat ik dit of dat ben... ja, soms is het gewoon al lachend gezegd maar het doet wel iets met me. Dan voel ik me onzeker terwijl dat niet het geval hoeve te zijn.

Ik bewandel graag het pad van de ziel waarmee ik graag mijn verhalen deel hoe het is om de groei van dichtbij mee te maken, de groei effectief mee te maken en mensen een hart onder de riem te steken en te helpen op deze manier. Een manier hoe ik laat zien aan mensen dat er nog iets anders bestaat als enkel ons aards bestaan.

Dat onze ziel ons zoveel te vertellen heeft, al krijg ik het soms niet makkelijk onder woorden, maar wanneer het stroomt dan stroomt het.

Ik bewandel een pad, ik geniet, ik observeer, ik ben, we zijn. Gewoon zijn... Het is zo moeilijk en toch zo nodig.

Zoals mijn Tweelingziel zei: een mens denkt altijd dat ie gelukkiger zal zijn in de toekomst en niet kan genieten van het moment op zich. Het geluk ligt in het moment, niet in het verleden, niet in de toekomst, dat is een illusie dat we zelf creëren omdat wij als mens (helaas) de geest meekregen die data kan opslaan uit het verleden en waardoor we ons heden/ toekomst laten bepalen door deze data uit het verleden. Als je kijkt naar een dier, die leven in het "nu", die denken niet meer aan gisteren of morgen. Wij kunnen dat als mens moeilijk loskoppelen en toch is het zo nodig.

Als mens zijn we gewoon nooit verzadigd en willen we steeds meer... Een gevoel dat ik ook herken als ik bvb iets nieuws koop en op dat moment geluk ervaar maar ook even snel weer weg is.Pas wanneer we durven te genieten van het moment en durven zijn in het moment, pas dan zullen we ook effectief gelukkig zijn. Dan zoeken we het geluk ook niet meer buiten onszelf want dan zijn we zelf het geluk.

Daarom, mijn ziel zegt: Laat los en durf gewoon te "zijn". Genieten van het moment en los te laten, vertrouwen dat het goed komt, wat er ook op je pad mag komen, vertrouw op je innerlijke leiding. Dat is de leiding die je voelt binnenin jezelf totdat het ego ertussen komt.

Moeilijk om beiden aspecten los van elkaar te beschrijven echter is het ego dat ene stemmetje dat er een heel scenario aan koppelt en jouw innerlijke leiding een sterk gevoel is van binnenuit, vanuit de buik, het ego zit in je hoofd. Voel en je weet het verschil.

Laat ik mijn pad verder bewandelen en af en toe een plekje kiezen om uit te rusten en even te observeren welk pad ik reeds heb afgelegd. Ik zie, ik voel, ik ben. Zoals hij me zei: kijk eens welk pad je reeds hebt afgelegd en wees gelukkig. je hebt je huis nog, je hebt je dieren nog, je kan je nog alles veroorloven hoe moeilijk het soms is, maar wees fier op jezelf niet tegenstaande de keuzes die je gemaakt hebt.

Laten we nu even genieten en vertrouwen.