Spirit gaf me tekens, ik negeerde ze - Deel 3

Aan de telefoon waren we nog bezig met onderhandelingen. De verkoopster liet weten dat er nog iemand was die haar wilde kopen en zou dus per toeval dezelfde dag langskomen als ik ze wilde ophalen. Ze zei me wel dat ze reeds 90% voor ons was want die kopers hebben een manege en ze ziet haar liever niet naar een manege vertrekken. Toch wel vreemd vond ik maar goed... Op het einde kreeg ik er wel nog bij te horen dat als we de prijs gaven we ze meteen mochten ophalen. Ja, goed geprobeerd dacht ik, maar neen... Ze komt al een groot deel boven mijn budget uit.

Dinsdag om 15u wachtte ik in alle rust haar telefoontje af met haar antwoord. Echter om 17u was er nog steeds niets en stuurde uiteindelijk zelf een bericht. Ik had het verkeerd verstaan. Ik had verstaan dat ze haar woensdag kwamen ophalen maar haar dinsdag zouden testen. Een hele dag in spanning voor niets en Jennifer toch wel wat opgelucht. Ik had de verkoopster ook nog even aan de lijn omdat er tijdens het heen weer sturen wat onduidelijkheden waren. En ook daar kreeg ik weer het antwoord: Als je de prijs geeft, mag je ze onmiddellijk ophalen. Bij mezelf dacht ik... Wat is dit voor gezever?! Gisteren zeg je me dat je de mensen niet wilt afzeggen omdat dit in het verleden voor problemen en heisa zorgt, maar als we de prijs geven dan zou je het wel doen... Toch vreemd allemaal, hoewel ja, het is een verkooptruc natuurlijk.

Voor de ruin die we gaan testen waren ha dik nog niets laten weten of de koop zou doorgaan of niet, maar te lang wachten was ook niet de oplossing of iemand anders is er mee weg. We wachten dus verder het antwoord af voor de merrie en woensdag 14.30u was het telefoontje eindelijk daar! Wat was het antwoord: Je mag ze komen ophalen! Jennifer springt een gat in de lucht en ik ook blij. Wij alles klaarzetten en richting Ninove om naar Kristof te gaan. Dat was al een uurtje rijden in volle file... Hij ging ondertussen de trailer al ophalen zodat we geen tijd zouden verliezen. Zo gezegd, zo gedaan en tegen 16.15u vertrekken we richting Zemst, een uurtje rijden dat ongeveer anderhalf uurtje werd door de file. Toch had ik gisteren op mij: Ik vraag me af of er geen problemen ontstaan als we ze gaan ophalen. Die gedachte kwam in me op, ik gaf er geen gehoor aan. Hey, hallo! Je intuïtie zegt je iets!!! Hoe weet je in Godsnaam of het je intuïtie of ego is? Dit was wel degelijk mijn intuïtie, je ego reageert anders.

Daar aangekomen was de verkoopster nog even bezig en mochten we in de stal al eens gaan kijken. Ze stond er rustig bij onze nieuwe aanwinst. 5 min later kwam ze af, het moment van laden is aangebroken. Wat ik raar vond, ze namen haar stalgenoot ermee uit omdat die alles afbreekt als zij vertrekt. ik dacht bij mezelf, ok maar dat gaat niet makkelijk zijn om te laden. De merrie wilde er dus niet op! Vol geschreeuw en gedoe want die ruin stond onnozel te doen en het meisje dat hem vast had, 14 jaar(?), had geen controle en gaf hem meppen om hem te kalmeren... De verkoopster en de merrie, tja zij was ook niet bepaald rustig en eens ze erop stond moesten we snel alles toedoen! Na enige pogingen stond ze erop en riep de verkoopster: Snel, snel, doe de stang en deur toe! Maar op een toon van... Hé ho, we kunnen niet sneller gaan dan het paard erop staat hé.

Dan was het moment van betaling en afhandeling, ze nam ons mee naar de zadelkamer/ bureeltje. Daar stak Spirit op tijd een stokje voor! Wat een geluk! Alvorens ik zou betalen zei ze me: ik ben het paspoort van haar verloren maar ik heb al aanvraag gedaan voor een duplicaat. Ik dacht? Aja ok, maar het drong niet echt tot me door. Eerst zei ik: Zet me dat op papier. Maar dan viel mijn kwartje! Een paard kopen zonder paspoort!! ALARM! Ik zei dus: Dus ik koop een paard aan die prijs zonder paspoort. Ze begon van alle excuses te verzinnen: ik kan er toch ook niet aan doen dat ik dat kwijt ben en ik heb reeds een nieuw aangevraagd, waar is het probleem. Het probleem? Dat ik dit nodig heb om de baan op te mogen met dit paard. Je verkoopt toch geen paard zonder paspoort? Dat vind ik niet kunnen, waarom zei je me dit niet eerder? Ondertussen kwam Kristof binnen en ik vertelde hem het probleem. Hij wilde het paard, terecht, niet meenemen want dat was een groot risico. Ik snap je niet zei ik haar, waarom vertelde je me niet eerder? Ja, dat had toch geen verschil gemaakt? In 3 dagen krijg ik geen duplicaat zei ze me. Dat weet ik ook zei ik tegen haar, maar daar gaat het niet om. Het gaat erom dat je me nu voor een voldongen feit zet en me eigenlijk verplicht haar mee te nemen zonder haar boekje. Verliezen kan iedereen overkomen, maar van zondag tot nu heb je me reeds enkele keren aan de lijn gehad en had je me dit kunnen vertellen.

Het kwam tot een hete discussie en zij begreep, of deed alsof om me niet te begrijpen, dat dit geen verschil zou uitgemaakt hebben. Maar wie koopt er nu een paard zonder paspoort? Na 5 min zegt ze tegen mij: Je moet je stem zo niet verheffen! Ik zeg, sorry maar wij zijn 2,5 uur onderweg om nu zonder paard naar huis te komen. Mijn dochter die zo blij was en nu niets heeft. Kreeg ik als antwoord dat dit maar mijn eigen fout is omdat ik ze niet mee wil nemen. Excuse me? Je koopt geen paard zonder papier zei ik tegen haar. Ze bleef volhouden dat ze garant zou staan indien er een controle was, maar ze begreep het dus echt niet. Zij zit niet achter het stuur. Je gaat toch ook niet zonder je ID op reis vertelde ik haar. Ik begrijp niet waarom je me dit niet eerder vertelde zei ik haar nogmaals. Wat wist ik dat je hier zo moeilijk over zou doen zei ze me. Uiteraard, ze had verwacht dat ik dit door de vingers ging zien, maar helaas voor haar.

Bij het afladen van de merrie brak mijn hart in twee. Ik had echt hartpijn voor Jennifer en voor het dier zelf. Maar op dat moment wist ik dat ik mijn hart niet mocht laten spreken. Dit is een mooi voorbeeld van ego en hart die op dat moment in balans moeten zijn om een keuze te maken. Een keuze vanuit hart zou hier wel eens slecht kunnen afgelopen zijn. Wie zei me dat dit wel allemaal klopte wat ze me zei van dit paard?

Onderweg naar huis zei ik tegen Jennifer, en die ruin? Wil je hem toch niet kopen? We wikken en wegen alles af onderweg naar huis. Dan stuurde ik naar die dame een berichtje of we morgenvroeg mochten testen. Helaas, hij was er nog wel maar reeds afspraken geboekt door anderen. Ik zei Jenny kijk: Je bent er met een smile vanaf gestapt, dat hij minder comfortabel was ja, maar dat is gewoonte. Ofwel ga ik nu een voorschot betalen of we laten het zo. Ik wilde uiteraard ook niet zomaar beslissen ook niet maar toch was er iets met die ruin dat me aantrok. Op aandringen van Jennifer stuurt ik die dame een bericht of we hem nu niet nog eens mochten testen. Het was wel al 19.15u en dacht, dit zal te laat zijn maar het was geen probleem! Wij richting Pepingen! Jennifer testte Salan (ruin) normaals en deed een klein sprongetje. Het was in de sakosche, verkocht! 

De dag nadien zijn wij Salan, Alias Chico voor Jennifer en Salami voor de mama gaan ophalen. En zo kwam ons avontuur naar het zoeken van een paardje na 2 maand ten einde en begint het nieuwe avontuur met Salami.

The End.