Een sprong naar het onbekende blijft soms moeilijk

Het leven houdt risico's in, grote of kleine, elke dag is een risico van zodra de ogen open gaat. Je stapt in de auto, maar wie zegt dat je nog terugkomt? Je kan zomaar oversteken en geraakt worden door een auto, je kan struikelen en slecht terechtkomen (tell me about it, al 2x voorgehad en dat doet geen deugd...) Die risico's nemen we elke dag, we staan er niet meer bij stil omdat we dit als "normaal" beschouwen. Het zit gewoon in ons brein en we denken niet verder na dat elke stap een risico inhoudt. Maar goed ook, want stel je voor dat je 10 x nadenkt alvorens je een stap zou zetten, dan heb je wel meer nodig dan 24u in een dag ;-).

Behalve deze dagdagelijkse risico's moeten we soms keuzes maken die ook risico's inhouden. Omdat we die risico's bewust moeten nemen, staan we daar ook meer bij stil. Wat als ik faal? Wat als ik niet goed terecht kom? Wat financieel? Enzo... Het hoofd draait op volle toeren en een antwoord krijg je niet. Toch voel je dat je Ziel schreeuwt om die vrijheid. Dat is op zich een fijn gevoel, hoewel het soms heel sterk kan zijn en je er even geen weg mee weet. Je kan het ervaren als een tinteling die over heel je lichaam loopt maar met name in je handen en aan je hart, althans bij mij. 

Al maanden pieker ik mijn hoofd met momenten suf en de ene moment dan de andere lukt het me aardig om dit ook los te laten na een aantal minuten en soms neemt die emotie het over. Wanneer die emotie het overneemt zit ik daar en weet ik niet wat doen. Ik voel me als een hoopje ellende dat wilt losbreken maar gewoon niet weet hoe te beginnen. Dat is geen fijn gevoel. Na Nieuwjaar heb ik bijna 1 maand zo'n gevoel gehad. Ik ging werken, kwam thuis en deed gewoon niets. Ik wilde zoveel doen, maar het feit dat ik wist dat dit niet kon zakte ik in een lagere energie en dat zit je gewoon wat te kniezen. Begrijp me niet verkeerd, we mogen dat gevoel zeker toelaten. Dat wil zeggen dat we iets mogen aankijken. De kunst is om hier je balans in te vinden en je niet te laten overnemen door jouw ego/ lage energie. Dat deed ik deels wel, maar ik liet het ook gewoon toe. Er was niets mis mee.

Deze week is een week van emoties geweest. Als je mijn vorige blog's hebt gelezen weet je dat het Universum me een grote test heeft opgelegd. Echter, dat was niet de eerste deze week! Ik kreeg ook nog een aanvaring op mijn werk met mijn overste. Ook daar was ik niet helemaal in balans, dat weet ik. Ik vind het jammer dat het me niet beter lukte, kan ik er iets aan veranderen? Neen! Dus we moeten daar niet blijven bij stilstaan. Echter, ja, het is soms makkelijker om dat wel te doen en dat heeft bij mij ook sommige gevoelens weer meer in beweging gezet. Het komt me momenteel al zo zwaar uit om te gaan werken. Wanneer je Spiritueel ontwaakt en je in een aardse omgeving zit is dat heel moeilijk. Je resoneert niet meer en je gedachtegang is helemaal anders, terwijl de anderen dat zo niet zien. Wat niet wilt zeggen dat ik het aardse met het Spirituele zeker wel combineer. Ik ga niet zweven in het Spirituele want we leven hier nu eenmaal wel op de aardbol en het aardse hebben we ook voor een stukje nodig.

Weliswaar door heel deze heisa met mijn overste en dan met het paard, gelukkig had ik van woensdag tot zondag verlof zodat ik alles wat een plaats kon geven, komen er gevoelens los. Langs de andere kant maakt het dat voor mij wel extra moeilijk om morgen (maandag) weer alles op te starten. Kan ik vluchten? NEEN. Wil ik vluchten? JA. Op die momenten ervaar ik het gevoel dat mijn Tweelingziel ervaart als hij in vluchtmodus zit en dan begrijp ik dat maar al te goed. Wees eerlijk, dat gevoel hebben we allemaal wel eens ;-).

De energie gisteren was voor mij heel zwaar. Wetende dat ik een sprong of keuze moet nemen. Maar dewelke? Welke weg mag ik inslaan of zal ik inslaan? Komt het financieel goed? Moet ik een opleiding volgen? Zo ja, dewelke? Welke jobskeuzes? and so on and on... Heel moeilijk dus. Zo moeilijk dat ik een hele voormiddag traantjes heb laten vloeien. Ik heb het gewoon toe gelaten. Dat is nodig, me kwetsbaar opstellen en mezelf even in die toestand toelaten. Die emoties werden ook versterkt omdat ik zelf naar mijn medium was geweest op donderdagavond en ik daar niet echt het nieuws kreeg dat ik had verwacht. Of toch wel? Ergens wel, maar niets concreet en het duurde voor mij ook nog veel te lang. Ik zie mezelf niet nog maanden in deze situatie blijven... Maar ik moet niets overhaast doen. Neen, uiteraard niet maar handel ik overhaast? Neen, dit is een situatie van al meer dan een jaar. Zo overhaast is het dan toch niet ;-)

Ik heb me nadien gewoon ook nog even afgelegd en geslapen. Hoewel ik mijn huishouden nog moest doen, auto leegmaken, boodschappen doen... ik had zoiets van foert. Een zwaar hoofd en een zware gemoedsrust... Alleen al door het feit dat ik wist dat ik na 2 dagen zou moeten gaan werken en ik eigenlijk zou willen vluchten. Om 13.30u was het tijd om naar de gitaarles te vertrekken en daar had ik een goede les achter de rug die me wat positieve vibes gaf. Nadien snel wat boodschappen gedaan en kwam ik toe op de weide bij Salan. Daar kreeg ik eerst een stortbui maar nadien het mooie zonnetje en zodanig dat we een mooie wandeling hebben kunnen maken en mij terug wat deed verlichten.

Hoe dit verhaal zal aflopen vertel ik jullie uiteraard als de sprong of keuze gemaakt is en wanneer we eindelijk een nieuwe weg inslaan. Mocht het zo'n zware impact niet hebben, was de keuze snel gemaakt, echter moet ik met veel zaken rekening houden. Ik ben alleen, heb een huis af te betalen, dieren rondom mij en het allerbelangrijkste: Mijn dochter! Ik kan dus ook niet zomaar kiezen voor eender wat. Binnen dit en 3 maanden gaat ze naar het het eerste middelbaar en ook daar kruipt tijd in voor mij. Ach ja, mama zijn is ook een job ;-) Alleen kunnen we dit aankaarten als zijnde een betalende job bij de overheid :-D haha!

To be continued ... The day I will jump..