Ik voel het licht de kamer binnendringen. Stilletjes open ik mijn ogen en merk dat het dag wordt of eerder al is. Dan bedenk ik dat ik me moe voel, mijn lichaam is niet klaar om de dag te aanschouwen maar langs de andere kant heeft mijn lichaam honger. Ik beslis om nog even te blijven liggen, me nog eens om te draaien want buiten is het koud en beneden dus ook terwijl ik hier nog warm lig te snoozen met twee pelsen frakjes (hondjes) bij mij. De gedachte "wat brengt de dag mij of wat moet ik doen" gaat door mijn hoofd heen.
De afgelopen weken is er zoveel gebeurd en eigenlijk zo weinig maar ik besef wel dat alles gestuurd is vanuit het universum. Ik besef dat het ene verlies iets anders makkelijker heeft gemaakt, ik besef dat het universum me helpt door mijn crash nu te laten gebeuren want had het van mij geweest had ik verder blijven doen. Niemand ziet je "pijn" want het is niet zichtbaar en toch worstel ik elke dag met dezelfde gedachten, dezelfde druk en het niet meer vinden van mezelf. Ik ben niet gelukkig en dat toegeven is moeilijk. Ik wil een ander leven maar wat ik daarvoor doen moet stel ik me de vraag of het wel aan mij gegeven is? Waarom geloof ik zo weinig in mezelf? Waarom durf ik geen stappen te ondernemen?
Kijk naar mezelf, de innerlijke criticus die altijd zorgt dat je jezelf nooit genoeg voelt en dat denkt er niet te geraken. De beproeving die het universum me laat ondergaan is voor mij groots want en toch voel ik dat ik niet alleen ben maar durf ik volledig te vertrouwen om het onbekende? Durf ik alles met de grond gelijk te maken om zodoende weer naar boven te krabbelen en sterker te zijn? Met alle liefde doen wat ik graag wil doen maar daarvoor is zelfvertrouwen, standvastigheid en vastberadenheid voor nodig. Het komt niet vanzelf. jij bent creator van je eigen leven ook al zal het u universum je leiden jij moet ook meegaan en je ding doen. Door bij te pakken te blijven zitten komt er niets uit of zal er niets veranderen. Bekijk het als een reis, jij zet de stappen en je word onderweg begeleid en hierdoor krijg je puzzelstukjes die steeds meer en meer op zijn plaats vallen doch krijg je deze stukjes niet als je blijft staan.
Ik ben dankbaar voor dingen in dit leven. Dankbaar voor dingen die ik eigenlijk wel wist te hebben maar nooit echt waardevol schatte en dat is iets waar ik de laatste tijd erg aan denk en voel. Mijn hart opent zich hierdoor en ik voel me dan ook wel anders in de omgang met de situatie of persoon bvb. Ik laat toe dat mensen op mijn pad komen maar ook weer om ze van mijn pad af te halen. Dingen gedaan om het verleden weer even te laten oprakelen en waar ik nu eigenlijk vrede mee mag nemen. Oude karma dat naar boven komt en dat mag ik loslaten.
We zijn bijna op het einde van dit jaar, 2022. Ik heb veel geleerd maar heb ik het ook toegepast? Weet je, je kan zoveel leren en wijsheid voor jezelf maken maar als je er niet naar handelt wat ben je er dan mee? Dat is meestal het grootste obstakel, weten maar niet handelen naar. Zoals mijn tweelingziel vorige week zei: voor iemand die veel waarde hecht aan het volgen van gevoel doe je er zelf bitter weinig mee en dat is ook zo. Misschien ook omdat het niet het juiste moment is maar wanneer is er dat wel hé? De mislukkingen in ons leven zijn niet persé mislukkingen maar leermomenten.
"The greatest glory in living lies not in never falling, but in rising every time we fal"
Vorige week heb ik redelijk wat kunnen rusten en heb ik ook veel geweend tot mijn dochter naar huis kwam en dan heb je iemand om je aan op te trekken. Het ging beter op zich tot ik zaterdagochtend weer een moeilijk moment had. Ik moest een paar dingen doen en dat gaf gewoon een kortsluiting. Ik vroeg mijn beste maat om even langs te komen en me te helpen en zo gezegd zo gedaan. De dagen nadien moest ik opstaan voor mijn dochter naar school te brengen en ook weer te halen tijdens haar examens. Uiteindelijk ging ze weer naar haar papa op woensdag ipv thuis te blijven. Op zich voor mij goed want ik had wat moeilijkheden en ik had eigenlijk geen rust gekregen van het universum tot vandaag. Ergens is het goed dat het universum me ook momenten geeft waarin ik vooruit moet want anders zou ik gewoon blijven liggen een ganse dag lang zoals ik vandaag ook gedaan heb. Maar wat bereik je daar mee? Niets.
Mijn ziel weet dat je niets bereikt met daar zielig te liggen maar mijn lichaam/ geest/ ego wilt niet mee. Mijn lichaam is moe en dat vreet heel veel aan mij. Alles wat teveel moeite is en eigenlijk niet moet is teveel en doe ik dan maar liever niet XD... Ach, er komt wel weer een moment dat ik terug energie krijg en kan bouwen aan mijn toekomst. Al vind ik het best jammer want het is de leukste tijd van het jaar en ipv kerstmarkten te doen zit ik hier maar te zitten... Hopelijk volgende week toch eens iets anders doen.
Hierbij wil ik toch even iemand speciaal bedanken voor de steun van de afgelopen twee weken en de hulp die ik gekregen heb want zonder jou zou ik dit allemaal niet gekund hebben. Ik besef meer en meer dat ik blij mag zijn om jou in mijn leven te hebben, iets waar ik, hoewel ik dit al langer dan vandaag weet, nooit zo heb gezien als ik nu doe. Hoe ik het zie, voel of ervaar kan ik moeilijk uitleggen maar bedankt dat jij mijn vriend bent want ik zal nooit kunnen evenaren wat jij voor mij doet.
Reactie plaatsen
Reacties