Sinds mijn laatste blog is er heel veel gebeurd. Het universum heeft me getest, soms heb ik gefaald soms weer niet, als ik het falen mag noemen... Toch wel ergens want de testen die we krijgen zijn er ook om ons bewust te laten worden van hoe en wie we zijn. Hoe we reageren op een situatie en hoe wij onze emoties ons lichaam laten overnemen als onze acties. Daarnaast kreeg ik dan ook te horen dat ik de ziekte van Lyme had wat eigenlijk zorgde voor die oververmoeidheid die gelukkig nu minder is dankzij de medicatie en hopelijk blijft de ziekte ook weg.
Het begon allemaal, de rode draad in mijn leven, op 6 januari... Ik had die dag gepland om eens naar mijn mama te gaan zodat ik ook eens van thuis weg zou zijn. Tevens moest ik ook naar de dierenarts met mijn honden voor hun vaccin waar ik al iets overtijd mee was maar helaas compleet vergeten was. Het lot besloot anders ... Dag dag voordien had ik mijn moed in handen genomen en rustig hier en daar wat orde gezet en dat zou ik die ochtend ook doen zodat de chaos in mijn hoofd minder werd. Ik had bijna gedaan toen de bel ging. Eerst wilde ik niet opendoen maar gelukkig deed ik dat wel. Het waren buren van wat verderop die vroegen of die Duster mijn auto was. Ja, zei ik... Ik denk dat je best meekomt dan want er is een ongeval gebeurd. In mezelf zonk ik weg want ik wilde niet weer alles opnieuw meemaken wat ik vorig jaar pas had kunnen afsluiten na 3,5j... Ik kleedde me snel aan aangezien ik nog in pyjama rondliep...
Een dame was tegen twee auto's gebotst en lag overkop met haar eigen wagen en raad eens welke van de twee auto's het meeste geraakt was. Juist, die van mij had de klap, weer eens, het meeste opgevangen. Helaas, al mijn plannen liepen in het water maar ik was vastberaden om mij niet te laten inpalmen door mijn ego. Dat ging redelijk vlot tot eens ik terug binnen was. Ik heb even gehuild, geroepen, maar dat veranderde niets. Het was gebeurd. Doch de onzekerheid of ik al dan niet een nieuwe wagen zou moeten kopen was groot en ik zag mijn reisplannen in het water vallen. Hoewel ik die dag voordien precies iets had aangevoeld maar niet helemaal hetzelfde. Ik had wel aangevoeld dat men zou komen bellen, ik reed voorbij Cardoen en dacht als ik nu eens binnenstap en een nieuwe wagen bekijk,... Neen, iets in me zei dat als ik de wagen kon redden ik dat ook zou doen ongeacht het feit dat hij al op leeftijd is en zo geschiedde dat ook.
Gelukkig had ik elke dag wel iemand die mij bij de paarden kon afzetten en weer kwam halen. Ik had wel de fiets gekregen van mijn ex maar 11km heen en weer als je geen conditie hebt is toch wel een beproeving. Vooral, mijn lichaam was nog niet genezen. De eerste week mocht ik niet klagen en had ik echt goede hulp van iedereen. Ook van mensen die ik eigenlijk niet zo goed ken. Enkele dagen na het ongeval kreeg ik wel weer even een klap door de onzekerheid maar gelukkig ging dit de dag nadien over. Toen het ongeval gebeurde werd de auto weggesleept naar de dichtstbijzijnde garage en daar was ik enkele dagen later al eens met iemand gaan kijken. Ik wist dat hij normaal wel kon gerepareerd worden en zodanig werd de auto die week nog overgeplaatst naar mijn garage in Drogenbos. Een week later, mocht ik op mijn verjaardag, mijn auto afhalen! Wat een verjaardagscado was me dat! Het beste ooit. Ik was weer herenigd met mijn auto. Het klinkt stom maar mijn auto is niet enkel maar een stuk metaal. Het heeft een emotionele waarde voor mij en het is "het ding" dat mij overal naartoe brengt en waar ik avonturen mee beleef. Elke dag ben ik altijd blij als we samen thuiskomen. Uiteindelijk is het mijn gezelschap ook al zegt ie niets terug ;-).
Toch is de kous er nog niet mee af want administratief gezien is er nog niets afgehandeld maar ik laat het op zijn beloop want ik kan helaas niets anders doen ook al heb ik hier en daar ook weer even wat testen gekregen hieromtrent. De volgende test zou de week nadien komen maar hier ga ik niet al teveel in detail op ingaan omdat niet iedereen dient mee te lezen ;-). Die test heb ik wonderbaarlijk goed doorstaan en goed losgelaten al voelde ik vanbinnen wel een bepaalde angst. Doch zijn er nog papieren ivm mijn ziekteverlof die nog niet in orde zijn omdat volgens de diensten het "onleesbaar" zou zijn... Dan denk ik, echt? Really? Die persoon had dan toch een slechte bril op... We zullen zien wat ht verder brengt. Loslaten is de boodschap en gewoon op me af laten komen want uiteindelijk bepaald een situatie heel veel van hoe we met iets omgaan. Het is misschien iet leuk maar helaas kan men er niet altijd veel aan veranderen. Dan kan men evengoed er positief mee omgaan dan negatief, toch? I know, makkelijker gezegd dan gedaan.
Verder probeer ik nog zoveel mogelijk te rusten zodat mijn lichaam de komende maand haar conditie weer kan oppakken. Vandaag is het de eerste keer dat ik me ook direct aankleed na het ontbijt. Ik ben wat vroeger opgestaan en dacht, kom, stilaan toch proberen weer wat regelmaat in te brengen kan geen kwaad. Al is het niet leuk met die koude weer :-p en blijf ik liever in bed ;-).
Tijdens deze periode heb ik ook enkele offertes doorgekregen voor mijn reizen en wacht ik nog even af hoe en wat... Waar ligt mijn hart en waar ligt het financieel makkelijk? Het is moeilijk omdat ik ook naar andere dingen nog moet kijken maar ach, moeilijk gaat ook en een oplossing zal zich wel voordoen.
Liefs,
Jessica
Reactie plaatsen
Reacties