We zijn ondertussen eind juni. Nog anderhalve week en ik vertrek naar andere oorden voor twee maanden, nog 3 dagen op mijn huidige job en ook daar stopt het na 11 jaar. Nooit had ik gedacht dat wat ik vorig jaar als idee kreeg echt zou gaan ondernemen, dat het echt werkelijkheid zou worden. Het initiële plan mag dan wel veel gewijzigd zijn, het plan is en wordt werkelijkheid. En toch,...
De manier waarop sommige zaken verlopen zijn doet me nog steeds pijn, het kwetst me erg diep in mijn ziel, dat voel ik en ik weet dat ik niets meer moet verwachten, want hoe meer ik verwacht hoe meer je gekwetst raakt en toch. Het is een dubbel gevoel. Wetende dat ik deze reis onderneem omdat ik nood heb voor mijn eigen welzijn om even de batterijen op te laden, even uit die dagdagelijkse sleur moet zijn, die structuur moet kunnen loslaten en weten dat eigenlijk jouw werkgever het werk boven gezondheid zet, dat kwetst. Het kwetst dat er geen enkele discussie mogelijk was en at alles zomaar van tafel werd gegooid, dat er niet 100% geluisterd werd, dat men mij niet kon bedanken voor de jaren dienst. Als mens wil je ergens waardering en dat is soms ook eens nodig om die te krijgen. Met waardering is niets mis. Langs de andere kant, weet wat jezelf waard bent en als je dat weet heb je geen waardering nodig van anderen.
Ach, ook dit zal wel verdwijnen, het gevoel zal wegebben eens ik wegben. Stilaan voel ik dat ik er naar aan het aftellen ben met volle goesting. Nu, ik zit graag in het vliegtuig en enkel en alleen daar ben ik al voor aan het aftellen :-p,... rest is bijzaak. Vandaag heb ik al zaken in de rugzak gestoken, en miljard, zal die wel groot genoeg zijn?! Sommige zaken nog opgeschreven dat er nog moet gehaald worden, wat er nog mee moet. Het begint allemaal nu echt op zijn einde te komen dat we alles goed moeten gaan voorbereiden, nu is het voor echt! Wat een avontuur!
Wat er daarna op mijn pad zal komen weet ik niet, het is echt nog een plek in het onbekende, maar dat zijn zorgen voor wanneer ik terug kom al denk ik er soms wel aan, logisch natuurlijk want financieel is het allemaal een groot risico, maar een risico dat ik in het verleden meermaals genomen heb althans onder andere omstandigheden. Nu ben ik helemaal alleen en toch lijkt me dit voorbestemd.
Wat ben ik benieuwd als ik volgende week woensdag 5 juli eindelijk het vliegtuig opstap richting Canada! Een droom die uitkomt en zo gevolgd door USA! Voor mijn droom waar te maken heb ik mijn ontslag gegeven op mijn job waar ik al 11 jaar was, hoe crazy is dit? Het gevoel van te willen reizen was zo sterk en zo groot dat ik er dit voor over heb gehad. Soms kan ik het nog niet helemaal bevatten. Wat een idee was, werd een plan, wat een plan was, word werkelijkheid!
Leef je leven nu, want morgen kan het gelaat zijn. Haal er zoveel mogelijk uit en geniet van jouw leven en de wijsheid die je er mag uithalen
Reactie plaatsen
Reacties