We zijn bijna midden mei en dat betekent dat het nog zo'n 6 tal weken duurt eer ik mijn laatste werkdag draai en voorgoed vaarwel zeg en een kleine week later de lucht inga richting Canada en de USA. Het is raar, vreemd gevoel nu alles zo dichtbij komt. Dingen die ik nog moet regelen en die ik niet kan regelen momenteel doordat mijn lichaam rust nodig heeft.
Elke dag opstaan is een ware marteling en het liefst van al zou ik gewoon willen blijven liggen en mijn ogen niet open doen. Opstaan is een opgave, aankleden is een opgave, zelfs dit hier neertypen is een opgave. Waar is mijn energie gebleven? Mijn levenslust? Komt dit ooit wel terug? Langs de andere kant profiteer ik ervan om lang te slapen want volgende week, na twee weken ziekte, is het ook weer gaan werken en dan moet ik wel vroeg opstaan.
Maak ik me zorgen voor wat er me allemaal staat te wachten? Tuurlijk. Dat is ergens wel normaal maar ik weet dat ik alles stap per stap moet aannemen en alles komt wel goed. Nu is het belangrijk om te focussen op mijn lichaam, gezondheid, mijn reis. De rest komt nadien wel. Vorige maand had ik enkele moeilijke dagen weer waar ik veel geweend heb. Thuiskomen en als een pudding in elkaar zakken. Dit ben ik niet, waar ben ik naartoe vraag ik me dan af? Waarom zit ik zo in zak en as?
Ergens tja, ik wil meer uit het leven halen en dat is een reden waarom ik zo ben. Meer genieten, meer ontdekken en meer creëren maar waarom blijf ik dan in hemelsnaam op mijn lui gat zitten? Misschien moet ik mezelf ook een beetje pushen, denkt na* Je kopje laten hangen is makkelijker dan er ook werkelijk iets tegen te doen. Want dat laatste kost energie en die energie heb ik niet of denk ik niet te hebben.
Reactie plaatsen
Reacties