Wanneer we een dierbare verliezen dan zoeken we een houvast. Houvast aan geloof, ook al zijn we dat niet persé, houvast aan tradities en de rituelen die daarmee gepaard gaan. Op het moment dat we zo'n verlies moeten verwerken, al dan niet onverwacht, gaan wij door een enorme schokgolf van emoties. Emoties die iedereen op een andere manier verwerkt. De ene werkt op automatische robot en de andere zit in zak en as. Voor iedereen die te maken krijgt met dergelijk verlies dient een manier te zoeken die voor hem of haar past om het proces te verwerken.

Je hebt het waarschijnlijk wel al eens horen waaien "verdriet verandert een mens of verdriet doet veel met een mens", helaas klopt dat volledig en je hebt verdriet en verdriet... Verdriet kan iemand die je kent plotseling aan de grond nagelen en nog een schim van zichzelf zijn. Wanneer iemand verdriet heeft is niets op zijn plaats in die persoon zijn of haar leven. Het rouwen kenmerkt zich dan ook aan onvoorspelbare reacties en gedragingen. Het is belangrijk om deze reacties en gedrag niet persoonlijk te nemen. Het leven is op dat moment één grote chaos en is de persoon gewoon de oriëntatie kwijt in het leven, kwaad op het leven, kwaad op diegene die weg is,... Zoveel onvoorspelbare  en onzekere emoties komen naar boven die dit gedrag in de hand werken. Het probleem is dat de rouwende heel onvoorspelbaar naar de omgeving overkomt en mensen dit persoonlijk zullen opvatten, niet gaan begrijpen, misschien zelfs wel veroordelen hoe de persoon reageert, niet goed weten hoe zelf te reageren,... hierdoor kan het zelfs leiden tot verbreking van contact. Mensen willen de rouwende vermijden omdat ze niet goed weten o te gaan met diens gedrag. Wij hebben, of eerder mijn mama, heeft dit meegemaakt bij het overlijden van mijn papa.

De dood is een gegeven waar we allemaal als mens mee te maken krijgen. Als mens weten we dat leven en dood samenhangen en onvermijdelijk is. Daar zijn we ons ook zeer bewust van en toch heeft de ene er totaal geen angst voor terwijl de andere al in een hoekje kruipt bij de gedachte alleen al. Als jong meisje kwam ik al vroeg in aanraking met de dood en dat van een heel dierbaar persoon die ook heel dicht bij mij stond met name mijn eigen papa. Zijn dood kwam heel onverwachts maar heeft me gemaakt tot de vrouw die ik nu ben.

We zijn ervan bewust dat verlies bij het leven hoort, we weten dat de dood bestaat en toch... is dit een gegeven dat we veelal proberen te verdringen, we zijn er als het ware bang van. Diep vanbinnen beseffen we dat een verlies ons leven verandert, in welke zin dit verlies zich voordoet. De leegte die de persoon achter laat kan een enorme impact hebben. Deze impact zal ook afhankelijk zijn van de band dat je met de persoon zelf had en hoe het verlies ontstaan is. De zin van het leven, betekenis geven aan de relatie die er ooit was en nu niet meer, het is een dagdagelijkse bezigheid op dat moment. Wees ervan bewust dat rouwen een werkwoord is en dus een actief proces is. Hoewel dit niet altijd zo geweest is. Tot ongeveer 1980 werd er niet openbaarlijk gerouwd, althans niet op het emotionele gebied, er waren uiteraard wel uiterlijke kenmerken, denk maar aan het dragen van zwarte kleding. Maar op emotioneel vlak, neen, dat werd eerder alleen gedaan waar niemand het zag. Dit is een stukje dat we de dag van vandaag bij sommige mensen nog steeds terug ziet: het niet kunnen uiten van emoties naar anderen. Tegenwoordig doen we dus actief aan rouwarbeid en waarom? Om in het reine te komen met zichzelf, het leven dat opnieuw moet ingevuld worden, de relatie die verbroken is en tot een energetische relatie mag uitgroeien. We moeten leren om een nieuwe start te maken in het leven zonder onze dierbare persoon. Iedereen zal anders omgaan met rouw, dit hangt ook af van verschillende factoren zoals opvoeding, cultuur, geloof, de band met de overledene. Daarom is er geen standaard proces, maar een proces met verschillende facetten. Als mens zijn we ook gewoon verschillend en heeft de ene mens het ook gewoon moeilijker om zich te uiten dan de andere. We benaderen het allemaal anders omdat we het gewoon anders ervaren. Vergeet niet: Alles is ok, alle emoties die je voelt of deze positief of negatief zijn, alles is ok en mag er zijn. Het belangrijkste is dat het verwerkt wordt.

Het leven, als ziel kiezen wij ervoor om terug te reïncarneren op aarde in een menselijk lichaam. Als mens hebben wij ook het bewustzijn meegekregen dat "de dood" tot het leven behoort en dat alles wat leeft ook op een dag zal sterven. Dat neemt niet weg dat afscheid nemen van een dierbare, mens of dier, steeds moeilijk is. Hoewel in sommige culturen de dood evenzeer gevierd wordt als de geboorte. Wanneer we verdrietig zijn bij het gemis en verlies van een overledene dan rouwen wij. Echter heeft rouwen een veel bredere betekenis dan enkel verdrietig zijn wanneer iemand gestorven is.