Ik heb een tijdje lang niets meer geschreven nietemin is er veel gebeurd op de afgelopen 2 maand... Na mijn burn - out waar ik momenteel deels uit ben maar nog steeds alles rustig aan doe zowel fysiek als mentaal ben ik op 1 maart weer beginnen werken. Het was een grote stap om na 3 maanden weer naar het werk te gaan wetende wat er zich zoal wat afspeelde. Maar met veel moed in mijn schoenen stapte ik de burelen binnen.
Sommige collega's spraken tegen mij, vooral diegene waar ik contact mee had tijdens mijn ziekte, andere liepen me straal voorbij en andere vroegen niet eens hoe ik me voelde. Het was dus niet zo'n fijne sfeer maar hey, het zij zo. Ik had me voorgenomen om het rustig aan te doen, de situatie te accepteren en gewoon achter de schermen doorwerken naar mijn droom.
Ze zeggen altijd dat wat je uitstraalt van binnen naar buiten je ook weer aantrekt en het vreemde was, nu ja vreemd, eigenlijk niet want als ik mijn werk verliet door ziekte waren mensen meestal heel agressief, zeker de laatste 2 jaar. Er speelde ook veel in hun buitenwereld mee door corona en andere dingen die gerelateerd waren aan het werk. Doch nu was ik de kalmheid zelve en waren de klanten dit ook. Ik probeerde me niet al te veel in te laten met negatieve commentaren etc. Gewoon loslaten. Zo voelt deze ultieme test voor mij: Leer ik leven naar mijn eiven waarheid? Mijn wijsheid die ik heb opgedaan de afgelopen 3j?
Op 20 maart was het de dag, ik zou een gesprek aangaan met mijn overste en op aandringen van mijn collega's maar tijdens mijn ziekte ook al eens door mijn mama of ik geen twee maanden verlof zonder wedde kon krijgen om te gaan reizen. Ik wist dat ze dit niet gingen toestaan. Nu, je kan zeggen dat ik dit in de hand heb gewerkt met het negatief denken maar sowieso is dit vol seizoen bij ons op het werk en mogen we normaal al maar maximum week weken verlof nemen op die twee maanden laat staan dat ik twee maanden zou nemen.
De vraag voor mezelf was dan ook als ik dit zou aankaarten of ik wel degelijk wou terugkomen na mijn reis. Ergens wel en ergens niet... Ergens wil je terug want je kent je job, je doet ze graag, je hebt leuke momenten en de minder leuke mensen en momenten moet je er dan ook maar bijnemen. Het kan niet alleen maar rozegeur en maneschijn zijn toch? Maar langs de andere kant wil ik mijn coaching uitbreiden en wil ik niet meer achter een bureau zitten maar mensen helpen! Toch deed ik het... Ik stelde de vraag maar helaas ving ik bot en werd mijn vraag direct afgewezen. De reden zelf vond ik in eerste instantie wat kort door de bocht tot ik zelf iets aankaartte en de reden meteen veranderde. De drastische beslissing Boodt zich aan of zou ik mijn reis annuleren en toch blijven?
De dagen die erop volgende duwden mijn collega's richting het feit dat ik met iemand van hogerhand moest spreken. Dat durfde ik niet want ik had ook wel beetje bang van die persoon :-p Iemand veel autoriteit maar na een week aandringen nam ik vorige week maandag de moed in mijn handen en stapte ik nogmaals uit mijn comfortzone. Het gesprek was op zich kort maar ik had mijn verhaal wel kunnen doen. Mijn hart bonsde de hele tijd in mijn keel maar ik was fier van mezelf dat ik wel de stap had genomen.
Helaas, heeft het niet gewerkt en kreeg ik geen twee maanden verlof zonder wedden maar zoals we zeggen in iets negatief zit altijd iets positief en dat was dat ik uit mijn comfortzone gestapt was! Het universum heeft me hier dan ook voor beloond. Dus alles was zeer niet negatief. De emoties liepen tot donderdag hoog op en gisteren was dan de dag dat ik officieel mijn ontslagbrief overhandigd heb. Ik kreeg weliswaar nog de vraag of ik zeker nog altijd zeker was. Waarop ik kortweg zei: Ik heb weinig keuze. Als ik mijn reis annuleer verlies ik veel geld en mijn reis zou ik voor geen geld van de wereld willen missen gewoon omdat ik het nodig heb om mentaal even van alle druk, lasten en dergelijke weg te zijn.
"Close your eyes & surrender to your darkest dream. Let take your soul where you long to be"
To be continued...
Reactie plaatsen
Reacties