Dag 36…
Om 6.55u werd ik wakker, toch nog wat moe, maar tijd was het wel om op te staan. We voelen dat de winter voor de deur staat want in de ochtend begint het frisjes te worden bij het opstaan… ach ja…
Een koffietje en even nog genieten in de zetel. Er stond niet zoveel op het programma maar ik moest toch nog enkele dingen afwerken aan de krachtstok om aan mijn nichtje te geven.
Weliswaar werd het een dagje die me ook wat uitdaagde in angst om bepaalde redenen en daardoor voelde ik lichte weerstand om bvb met de honden te gaan wandelen. Ik voelde alsof ik me weer zou gaan wegsteken zoals ik destijds in mijn huis in Geraardsbergen had gedaan.
Ik liet het gewoon zijn en deed gewoon rustig thuis wat voort. Op het gemakje, niet moet, alles mag maar dan was het toch de moment om eens buiten te gaan zodat de honden nog een wandeling hadden alvorens ik vertrok naar mijn zus.
Het werd eigenlijk een zalige wandeling. Het zonnetje scheen, ik was rustig en ipv weerstand te bieden tegen Kiki haar reactiviteit en trekken draaide ik het om naar positieve beloning en dat werkte wel voor ons beiden.
Eens naar mijn zus vertrokken vergat ik hetgeen me angst ingaf.
Een fijne namiddag en om de ene of andere reden voel ik een connectie met mijn nichtje. Het voelde fijn aan. Echter nam de namiddag een andere wending in die zin dat ik naar de paarden moest wat niet voorzien was, maar dacht… het zij zo. Laten zijn… aanvaarden.
Ik bleef uiteraard wel nog even bij de zus en we hebben redelijk wat gepraat en een korte healing gegeven aan der. Helaas met een kleintje niet altijd even makkelijk en werden we enkele malen onderbroken.
Echter heb ik bij haar wel iets naar boven gebracht en enorm aangevoeld van emoties. Het was best speciaal. Mijn helderziende/ voelende gave begint meer en meer naar boven te komen. Het ding is dat ik hier ook gewoon geduld moet hebben dat het de kans krijgt en daar ben ik soms wat te ongeduldig voor waardoor ik het op zichzelf afblok.
Tijd om naar de paarden te vertrekken. Ik bleef niet zo lang want de hondjes zaten ook op mij te wachten…
Maar ik mag toch wel zeggen dat deze dag ook weer goed geslaagd is! Voelen van wat mogelijk is ipv te denken.
Bij thuiskomst nog even een korte wandeling gemaakt en eerlijk? Gewoon genoten van de honden hun enthousiasme want meestal steekt dat enthousiasme mij juist tegen… maar ik genoot, ik bood geen weerstand, ik liet het gewoon zijn.
Het is goed zoals het is. Wanneer ik mezelf betrap met teveel te denken, dan stop ik het patroon. Ik probeer voorlopig het gesprek niet meer met mezelf aan te gaan, gewoon te doen wat in me opkomt zonder teveel meer.
Voorlopig werkt dit wel…
Niet te ver nadenken, gewoon in het moment blijven.
Maar we mogen dus weer zeggen dag 36 is geslaagd!
Reactie plaatsen
Reacties