Ben ik dood vanbinnen? Soms maak ik mij die bedenking,, of althans destijds toch. Op verschillende vlakken voelde het alsof er gewoon geen gevoel meer in mezelf zat. Ik had die tijd zoveel geweend dat er geen traan meer uitkwam. Zelfs op seksueel vlak doorheen de jaren voelde ik zelden iets. Het woord aseksueel kwam zelfs in mij op.
Wat ik de laatste maanden merk, is dat wanneer mij iets raakt op een positieve manier, ik zelfs ook geen tranen meer heb.
Ik ben een empath en ja, als empath of hooggevoelige ziel raken veel dingen me tot in het diepste van mijn kern, zowel positief als negatief. Wenen is een soort van ontlading bij mij.
Kom ik meer in balans? Of raakt het me minder? We zijn eigenlijk steeds geneigd om het langs de negatieve kant te bekijken ipv de positieve kant, want huilen is niet altijd even leuk, ook al is het moment positief.
Ergens ben ik wel blij dat ik minder huil of dat ik minder die tranen voel opkomen; echter, zegt mijn ego dan "het raakt je veel minder dan dat jij denkt." De waarheid is minder waar.
Maar…
Door aan mezelf te werken komen mijn emoties en gevoelens ook gewoonweg meer in balans en halen ze me ook minder snel UIT balans.
We gaan even terug naar de knuffel waarover ik gisteren in mijn post sprak. Wanneer je iemand tegenkomt die jou raakt, waarmee je verbindt op zielsniveau, dan voel je dit ook gewoon doorheen je hele lichaam. Dit is niet iets dat je kan wegduwen.
Als je dat gevoel toelaat, voel je dat aan je borst, het hartchakra. De energie stroomt verder doorheen je hele lichaam. Al je dit niet gewoon bent, is dit best wel heel speciaal en misschien overweldigend. Dat is het zeker ook.
Zelfs bij een kleine aanraking aan die borsthoogte is dat voelbaar.
Die energie stroomt dus, en je zou daardoor uit balans kunnen worden gehaald omdat die een stroming is van energie dat je niet gewend bent. Door in balans te zijn, word je niet je emotie, maar word je wel het gevoel, en doorvoel je het gevoel en blijf je in balans. Je blijft als het ware in je kracht omdat het je ook kracht geeft.
Dus eigenlijk…
Neen, ik ben niet dood vanbinnen. Maar om alles wakker te maken binnen in jezelf moet je gewoon de juiste persoon tegenkomen. Dien je gewoon ook aan jezelf te werken om meer balans en kracht op te doen.
Het is zoals ik steeds zeg: voel de emotie maar, word ze niet, en dat is wat ik nu doe. Ik doe dit op de meeste vlakken wel goed, echter soms word ik wel nog eens uit die balans gehaald; ik blijf maar een mens.
En ja, ik zal zeker op een moment wel nog eens wenen van blijdschap of wenen uit gemis, … dat zal altijd diep vanbinnen een deel van mezelf blijven, maar het is wel fijn dat alles meer in balans is en ikzelf gewoon mag genieten van het gevoel op zich zonder dat er steeds tranen aan te pas komen.
Dat wil niet zeggen dat ik geen empathische ziel meer ben; dat zal ik altijd blijven, alleen is het niet zichtbaar voor de buitenwereld maar wel voelbaar voor mijn innerlijke wereld.
Reactie plaatsen
Reacties