Er moet me iets van het hart… we spreken altijd over onze gidsen en wat we doorkrijgen van onze gidsen.. maar waar liggen wij? Als ik mensen soms hoor praten lijkt het of voelt het voor mij dat we marionetten zijn van onze gidsen om het zo even te benoemen .

Een dolende ziel op aarde op zoek naar waar ze thuishoort…Een dolende ziel die andere zielen tegenkomt maar, daar waar sommige zielen vrienden worden voor een tijdje of jaren, daar waar zielen gewoon even haar pad kruisen…

Vuur

Antwoorden vanuit de ziel…

Schrijven vanuit de ziel, het liefste wat ik doe maar waar vele mensen zich niet comfortabel bij voelen. Ze denken dan dat ik me droevig voel of kwaad of aandacht zoek. Ergens logisch want ik leg mijn ziel bloot. Ik stel me zeer kwetsbaar op. Ik doe dit omdat ik graag schrijf, omdat ik mensen wil helpen die het zelf ook moeilijk hebben en dat ze kunnen leren om het leven anders te benaderen. Als iemand ene boek schrijft over zijn of haar leven lezen we dit toch ook?

Ho-pa-ki vroeg ik… wil je me begeleiden? Wil je me steunen? Vooral op één specifiek gebied vroeg ik haar.

De indianen-energie werd wakker

Heb jij het moeilijk met delen van jezelf toe te laten? Toe te laten dat het even niet gaat, dat je gelukkig MAG zijn terwijl anderen misschien op dat moment even minder gelukkig zijn? Dingen die je in het verleden hebt gedaan en je niet trots op bent? Het is allemaal heel moeilijk en vooral voor mensen die heel moeilijk gevoelens kunnen uiten. Wat moeten we met die gevoelens? ze brengen zoveel naar boven... dingen die soms heel diep zitten en waar we zelfs geen weet meer van hebben.

Ik geef toe, ik heb een levendige verbeelding. Het is soms moeilijk te verwoorden hoe ik de dingen zie en ervaar. En de wereld in mezelf is niet de wereld waarin ik leef, althans dat is wat men ons wijsmaakt. Ergens kan en mag ik die wereld, de nieuwe wereld, voor mezelf creëren. Natuurlijk is dat voor iedereen anders. Ik leef in een wereld van magie, mythische wezens en waar ik op mezelf ben zonder enige houvast van de maatschappij. Waar ik mijn eigen ding doe. 

Op 6 november 23 starte ik mijn basiscursus sjamanisme via Roel Crabbe online. Ik wilde al heel lang een cursus volgen maar ze zijn altijd zo duur en deze viel aardig mee. Het feit van het online te doen heeft zijn voordelen omdat je dit op eigen tempo kan doen maar ergens mis je wel de magie van de groep. Het is ook maar wat jij zelf als prettig ervaart. Ergens best wel grappig hoe het universum je dingen oo je pad stuurt want ik zag al een aantal weken hiervoor reclame van op FB maar had niet direct door dat dit om een Belgische website ging en dacht, neen toch maar niet... Pas na het inschrijven viel mijn kwartje. Dus deze cursus was echt wel voor mij bedoeld.Maar waarom sjamanisme hoor ik je vragen? Wel Sjamanisme vinden we overal wel zowat terug. Het is één van de oudste spirituele vormen en afhankelijk waar het beoefent wordt heeft ook zowat zijn eigen vertakkingen. Maar het Sjamanisme is uiteraard aards gericht en heeft veelal met de natuur te maken. Dat is wat mij aantrekt hierin: DE NATUUR! Bij de sjmanen heeft alles, maar dan ook ALLES een ziel. Alles leeft op de ene of andere manier zoals een boom, een dier, een steen maar ook een auto bvb. En zo ervaar ik dat ook. Ik heb altijd het gevoel dat mijn auto niet zomaar "een ding is". Ik praat daartegen alsof het mij begrijpt. Langs de andere kant is het ook meer een manier om in contact te komen met mezelf, de verbinding weer aan te gaan waar ik deze verloren ben. Innerlijke rust creëren en voelen dat ik niet alleen ben. Dat de spirits me steeds bijstaan. Wie ik ben, wat ik ben en hoe ik mezelf naar de buitenwereld wil profileren.